برنز به طور گسترده ای برای ریخته گری مجسمه های برنزی استفاده می شود. آلیاژهای معمولی برنز و ظروف برنز دارای خاصیت غیرمعمول و مطلوبی هستند که درست قبل از گیرش کمی منبسط می شوند و بنابراین جزئیات یک قالب را پر می کنند. سپس با سرد شدن برنز، کمی جمع می شود و جدا شدن از قالب را آسان می کند.
مجسمه‌های برنزی و ظروف نقره به‌عنوان عالی‌ترین شکل مجسمه‌سازی در هنر یونان باستان در نظر گرفته می‌شدند، اگرچه تعداد کمی از آن‌ها باقی مانده است، زیرا برنز ماده ارزشمندی بود که در دوره‌های آنتیک پسین و دوره‌های قرون وسطی کمبود داشت.
بسیاری از معروف‌ترین مجسمه‌های برنز یونانی از طریق نسخه‌های رومی در سنگ مرمر شناخته شده‌اند که احتمال بقای آن‌ها بیشتر بود.
در هند، مجسمه‌های برنزی و ظرف نقره از دوره کوشانا (حفظه چاوسا) و گوپتا (برهما از میرپورخاس، آکوتا احتکار، سلطان‌گانج بودا) و دوره‌های بعد (هانسی احتکار) یافت شده است.
صنعتگران هندی هندی مربوط به دوره امپراتوری چولا در تامیل نادو از برنز برای ساختن مجسمه‌های پیچیده با روش ریخته‌گری موم گمشده با جزئیات پرآذینی که خدایان هندوئیسم را به تصویر می‌کشید، استفاده کردند.
شکل هنری تا به امروز باقی مانده است، بسیاری از سیلپی ها، صنعتگران، در مناطق سوامیمالای و چنای کار می کنند.
در دوران باستان، فرهنگ های دیگر نیز با استفاده از برنز آثار هنری عالی تولید می کردند. به عنوان مثال: در آفریقا، سرهای برنزی پادشاهی بنین. در اروپا، برنزهای یونانی معمولاً از چهره های اساطیر یونانی که نسبت به آن قیمت ظروف مسی نیز عالی می باشد.
در شرق آسیا، برنزهای آیینی چینی از سلسله شانگ و ژو – اغلب ظروف تشریفاتی اما شامل برخی از نمونه‌های مجسمه.
برنز در دوران مدرن به عنوان یکی از مصالح انتخابی برای مجسمه های یادبود ادامه دارد.
- منابع:
- تبلیغات:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.